Je hebt gehoord van de Stonewall Uprising toch? Die nacht in juni 1969 waarbij queer en trans mensen terugvochten tegen een inval van de politie in Stonewall Inn in New York? Wat dacht je van de White Night Riots, toen queer-activisten protesteerden over de moord op Harvey Milk, de eerst openlijke homoseksuele gekozen functionaris in Californië?​

Deze gebeurtenissen waren onmiskenbaar grote momenten in de geschiedenis van het LGBTQIA+-activisme, maar het waren niet de enige momenten. Laten we eens kijkje nemen naar iets minder bekende LGBTQIA+ protesten die in de geschiedenis hebben plaats gevonden en die de vrijheden mogelijk hebben gemaakt die queer en transgender mensen vandaag hebben. Ook al is er nog veel dat gedaan moet worden, is het belangrijk om terug te kijken en de daden van verzet van onze dappere ouderen die voor ons hebben gevochten te vieren.

De Sip-In van 1966

Na het einde van de Drooglegging werd de Amerikaanse State Liquor Authority gebruikt als wapen om te voorkomen dat gay mensen in heel Amerika in bars werden bediend. Ze werden gediscrimineerd en beschouwd als "onlosmakelijk wanordelijk". Geïnspireerd door de sit-ins van de civil rights movement een paar jaar eerder, waarbij Afro-Amerikaanse mensen in witte ruimtes zaten als een vorm van geweldloos protest, hield een groep activisten van één van de eerste gay rights groepen in het land, De Mattachine Society, in 1966 een sip-in tegen deze discriminerende wet. De activisten gingen een café binnen in Greenwich Village in New York, genaamd Julius' dat bekend stond om anti-gay invallen. Ze maakten kalm hun identiteit bekend en bestelden drankjes. Maar door de wetten werden ze geweigerd, ze konden vervolgens een aanklacht indienen wegens discriminatie. De Liquor Authority ontkende de claims, maar als snel raakte de Human Rights Commission betrokken en oordeelde dat homoseksuelen het recht hadden om bediend te worden in cafés. Dit was een belangrijk moment voor homorechten en legde de basis voor latere acties van queer verzet, zoals de Stonewall Riots die drie jaar later slechts een straat verderop plaatsvonden.

De Lavender Menace

In de jaren 60 en 70 begon de gay liberation beweging pas net en was vroege feminisme van start gegaan. De bewegingen waren apart en de vrouwenbeweging wilde dat zo houden. Vroege feministen geloofden dat associaties met lesbiennes de vooruitgang van vrouwen zouden bedreigen, vanwege de vaak mannelijke genderexpressie van lesbiennes. Feministische leider van de Nationale Organisatie voor Vrouwen, Betty Friedan, wilde de groep voor lesbische rechten, Daughters of Bilitus, verwijderen van het Eerste Congres om Vrouwen in 1969 te verenigen, en bestempelde lesbische feministen als 'de Lavender Menace'. Natuurlijk kan zo'n goede naam alleen maar aanslaan. Een groep radicale lesbiennes hergebruikte het, maakte T-shirts en organiseerden een demonstratie op het Tweede Congres, waar ze een manifest van tien paragrafen presenteerden genaamd 'The Woman-Identified Woman' om te protesteren tegen het gebrek aan lesbische sprekers op het evenement. Dit was een erg belangrijk moment voor LGBTQIA+ vrijheidsbeweging, omdat het de boodschap bracht dat er geen feminisme kan zijn zonder lesbiennes. Twee jaar later op het National Organisation for Women conference werd er zelfs een oplossing bedacht waarbij lesbische rechten "een terechte strijd is voor feminisme"

De Pie Face van Anita Bryant

Heb je ooit gehoord van zap? Zaps zijn één van de middelen waar activisten van de Gay Liberation Movement bekend om staan. Zaps hebben verschillende vormen (het ligt aan de verbeelding van de activist), maar ze hebben allemaal hetzelfde doel: een publiek figuur vernederen om de aandacht te vestigen op LGBTQIA+ rechten. Zaps werden steeds vaker gebruikt in de jaren 70, omdat vreedzame protesten in de jaren 60 niet genoeg veranderingen veroorzaakten. Één van de meeste bekende zaps was gericht op zanger Anita Bryant. De zanger was de leider van één van de meest naarste anti-gay campagnes in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Op een televisieconferentie in 1977 beantwoordde Bryant lieve vragen over haar strijd tegen homorechten toen ze publiekelijk een taart in haar gezicht kreeg. Tom Higgins, een homoactivist, zat achter de bediening en zal altijd een held zijn. Let’s Make Zapping Great Again.

Dus je ziet, van vreedzame slokjes tot opblaasbare condooms en gezichtsbehandeling toetjes. Dit alles laat zien dat protesten en fantasierijke burgerlijke wanorde een groot bewustzijn kunnen creëren voor belangrijke problemen waarmee gemarginaliseerde mensen worden geconfronteerd. Dus de volgende keer dat iemand een sluwe opmerking maakt over hoe protesten niks opbrengen, heb je een overvloed aan voorbeelden in je arsenaal. Als ze dan nog niet stil zijn, vind dan een taartenwinkel.

VOOR PRIDE

Als onderdeel van onze inzet om de community te ondersteunen doneren we aan LGBTQIA+ goede doelen over de hele wereld. Bekijk waar we mee bezig zijn geweest.