MET

KIA​

ZIJ/HAAR

Een artiest die fotografie, performance, collage en film doet. Voorheen de moeder van het ballroom House of LaBeija. Ze pleit voor vele ondervertegenwoordigde communities, vooral diegene die met HIV en AIDS leven.

LEE SOULJA​

HIJ/HEM

Een danser, performer, promoter en visual artist. Lee was een vooraanstaand lid van de Club Kid scène. Hij heeft de legendarische status bereikt in de ballroom community als de Oprichter en Vader van het House of Soulja. Hij heeft ook het NYC Center voor Black Pride opgericht.

KIA: Ik kan me herinneren dat net voordat ik de categorie liep, dit er één was voor vrouwen en er veel meiden waren. En ik kan me herinneren hoe nerveus ik was. Ik stond te trillen en ik kan me herinneren dat ik mijn ogen dicht deed. En ik bad, ik bad tot Pepper LaBeija, en ik bad tot Crystal LaBeija. En ik had zoiets van, laat me het gewoon goed doen voor het huis. Laat me het voor de naam goed doen. En ik ging. En dat was het. De lichten leken op me te schijnen. En dat was het. Ik was hier. Ik ben gearriveerd.​

Buiten de ballroom denk ik dat ik nooit echt de kern van we je bent kan vastpakken.

LEE SOULJA: Wie is Lee Soulja? Het duurde even voordat ik me goed voelde in mijn eigen vel. Ik had niet het gevoel dat ik in dit hokje paste. Ik wist alleen dat ik verschillende gevoelens voor verschillende mensen had; dit was niet gebaseerd op geslacht. Ik begon te onderzoeken wat mannelijk-presenteren is, waarom we deze regels hebben en ik begon vraagtekens bij deze dingen te zetten. Ik wilde al deze regels verbreken. Wie Lee Soulja vandaag is, begon door HIV en AIDS, het nachtleven en mensen die verdwijnen. Door jongeren te begeleiden, door het NYC Center voor Black Pride op te richten en veilige plekken te creëren voor onze community, en events te creëren die belichten en verheffen wie wij zijn. We moeten deze plekken creëren om de jongere generatie te onderwijzen. Op deze leeftijd kan ik mezelf veel makkelijker uiten. Lee Soulja is dus vele dingen op dit moment. Ik voel me zo bevrijd nu.

KIA: Amen.

LEE SOULJA: In ballroom en in de LGBT community over het algemeen, hebben we zoveel dood gezien en meegemaakt. En we hebben de neiging om het te normaliseren. Voel je nog steeds alsof de community je familie is? Voel je nog steeds die connectie?

KIA: Ja. Maar ik vind wel dat we onszelf niet genoeg tijd geven om te rouwen. Iemand verdwijnt en dan is er opeens een andere functie of er is iets anders aan de hand. En wanneer hebben we de tijd om samen diegene die zijn heen gegaan te eren. En ik vind dat sinds ik met ballroom begon en al deze prachtige connecties heb gemaakt, heb ik ook zoveel van ze zo snel kwijtgeraakt. Zo snel als ze kwamen, zo snel verlieten ze me ook. En dat is erg moeilijk te verwerken. En vooral voor mij omdat mijn moeder door AIDS complicaties overleed toen ik 14 jaar was. Voor mij was het dus geweldig om extra familieleden dichtbij te hebben. Maar om zoveel in zo'n korte tijd te verliezen was ook soort van: oh God, het voelt als of het steeds weer gebeurt.

LEE SOULJA: Soms hebben we de neiging om dood in onze community te normaliseren, omdat we er zoveel mee te maken krijgen. En niet alleen in de ballroom community, maar ook over het algemeen in de LGBT community. Mensen te zien overlijden door HIV, drugsgebruik, zelfmoord en nu hebben we te maken met deze pandemie. Daarom wil ik je vanuit mijn hart bedanken dat je zo open bent geweest. De waarheid te vertellen van je ervaring. Het was geweldig om je verhaal te horen.

KIA: Ik denk dat onze community daarom zo mooi is. Vanwege de veerkracht en overlevingskracht in onze verhalen zijn de dingen de we creëren en onze dansen zo krachtig. Onze verhalen zijn belangrijk. En dat we dit kunnen vertellen, de platforms hebben om dit te vertellen en de steun hebben om dit te vertellen. Is erg belangrijk.

LEE SOULJA: Zo expressief dat het zelfs in onze kunst te zien is. Het is te zien als we over de catwalk lopen en zelfs wanneer we voguing. We brengen het naar de vloer. We brengen het allemaal naar voren.