DE BROERS ADELEKAN

Wat inspireerde jullie om dit korte verhaal te schrijven?

Gbenga: We zijn allebei opgegroeid met stripverhalen en sciencefiction. Toen we deze interesse tijdens onze jeugd in Nigeria ontwikkelden, raakten we ons er echt van bewust, zelfs voordat we het konden verwoorden, dat sciencefiction iets was dat ergens anders plaatsvond, voor Europeanen en Amerikanen. Ik schreef al verhalen voordat ik muziek begon te schrijven. Ik denk dat ik mijn eerste verhaal schreef toen ik acht jaar oud was. En vrijwel meteen begon ik de verhalen zich af te laten spelen in Nigeria, omdat ik het zo vreemd vond dat niets dat ik las in Afrika plaatsvond.

Seye: Vreemd genoeg speelde het coronavirus ook een rol. We hadden allebei plotseling zeeën van tijd.

Gbenga: Ja, ik denk dat de gedwongen pauze ons beiden buiten de gebaande paden heeft doen denken over dingen die we zouden kunnen doen. We hebben samen muziek geschreven, samengewerkt aan muziek, maar ik had nooit echt nagedacht over samenwerken aan een verhaal. Zo is het dus tot stand gekomen.

Wat hoop je dat mensen uit dit project halen?

Gbenga: Hoewel er tegenwoordig veel meer niet-witte representatie is in sciencefiction- en fantasieverhalen, is het nog steeds zo dat een verhaal dat zich afspeelt in een niet-Europese context grote indruk kan maken, vooral voor jongere mensen. Het is wel zo dat Yorubaland, waar de alternatieve geschiedenis van ons verhaal zich afspeelt, geen soort Wakanda is. Het is niet gevuld met magische zwarte mensen. Iedereen in Wakanda is heel aardig. Hun samenleving is heel hecht en het is over het algemeen een geweldige plek. Yorubaland in ons verhaal is technisch geavanceerd, maar heeft dezelfde tekortkomingen als elke andere grote wereldmacht.

Het is makkelijk gezegd, maar ons verhaal gaat ook over het idee dat zwarte mensen, mensen van Afrikaanse afkomst, net als iedereen zijn. Wij geloven niet dat mensen met een witte Europese achtergrond de enigen zijn die kwaadaardig of technologisch geavanceerd kunnen zijn. Ze zijn het product van door de geschiedenis geschapen voorwaarden. Als dergelijke historische krachten zich in Afrika op dezelfde manier hadden laten gelden als in Europa, zouden er Afrikaanse landen zijn die technologisch geavanceerd zijn, maar ook net zo corrupt en met dezelfde tekortkomingen.

Seye: Dat klopt als een bus. We beweren niet dat als het kolonialisme niet had plaatsgevonden alles perfect zou zijn en dat elke zwarte persoon nu in Afrika van hun erfgoed aan het genieten zou zijn. Het zou gewoon betekenen dat de dingen anders waren gelopen. Maar er zouden nog steeds veel van dezelfde dingen gebeuren.

Wat beïnvloedt jullie werk? Vinden jullie inspiratie op onverwachte plekken?

Seye: Eten. Ik hou van koken omdat ik het net zo creatief vind als muziek maken, en ik denk dat een goede song bijvoorbeeld als een goede maaltijd moet zijn. Dus een balans van zout, een balans van zoet, een balans van zuur, vet. En afhankelijk van de maaltijd of de keuken, kan het ook zwaarder wegen. Net zoals het, afhankelijk van het soort song dat je maakt, een stuk agressiever kan zijn wat betreft het geluid, de songtekst of wat dan ook.

Gbenga: En sommige songs zijn een toetje, sommige songs zijn het hoofdgerecht, sommige songs zijn het voorgerecht.

Seye: Ja. En sommige songs zijn smaakreinigers. Je hebt net iets woests gehoord en dan ontspan je. Dus ja, eten heeft me geholpen om elk song als een ervaring te zien.

Wat betekent zelfexpressie voor jou?

Gbenga: Het hoeft niet per se een soort klassiek creatief ding te zijn, zoals tekenen of het schrijven van een song of zoiets. Ik denk dat het gewoon de vrijheid is om trouw te zijn aan jezelf.

Seye: Zelfexpressie kan zijn hoe vaak je iemand omhelst of hoe langzaam je loopt. Het kan echt alles zijn. En ik denk dat mijn favoriete en grootste inspiraties mensen zijn die altijd proberen 100% zichzelf te zijn. Ze zijn niet per se een ander persoon op het podium of in de studio dan ze in het echte leven zijn.